Van de week kwam ik een meid tegen die tegelijk met mijn laatste ivf poging ook ivf onderging. Het was haar laatste poging ooit, dus het was alles of niks. Ze liep een week voor op mij. Dat wil zeggen, haar punctie en tp was een week voor de mijne.
Zij is nu zwanger van een tweeling! Hoe geweldig is dat voor haar en haar man. Ik zie ze wel eens vaker maar heb eigenlijk nooit bijgehouden hoe ver ze was, tot ik het haar van de week vroeg. Ze is nu 24 weken zwanger, dat betekent dat er alweer 23 weken om zijn sinds onze laatste mislukte poging.
Met dat idee in mijn hoofd ben ik me af gaan vragen wanneer ik eigenlijk weer wil gaan beginnen. Toen ik zei dat we er een jaartje mee zouden stoppen heb ik niet echt het idee gehad dat het precies één jaar moest zijn. Het ging vooral om de fysiekie en mentale uitputting die ik ondervond en ik wou bij een volgende poging zowel fysiek als mentaal, beter er vóór staan.
Als ik me op dit moment zou aanmelden zal er waarschijnlijk een wachtlijst zijn van drie maanden. Vervolgens moet minimaal één maand de pil ingenomen worden om je eigen cyclus plat te leggen. Dan zouden we waarschijnlijk weer kunnen beginnen met de injecties die bij mij gemiddeld een week langer duren dan "normaal" dus dan zijn we ook weer een maand verder voor de punctie en tp. dus dat zou ongeveer uitkomen rond Juli-Augustus. Dan zijn we dus toch ongeveer een jaar verder.
Maar op dit moment ben ik nog niet van plan om ons weer in te schrijven. De timing is slecht omdat manlief zijn baan dreigt te verliezen als zijn contract eindigd in Juni. Mocht hij tegen die tijd een andere baan gevonden hebben gaan we weer beginnen. Als dat niet het geval is.... Durf ik het eigenlijk niet te zeggen.
Het is natuurlijk niet de bedoeling om ons leven maar even uit te stellen omdat hij misschien maar even geen baan heeft. Dit is tenslotte de beste tijd voor mij om de pogingen te doen, wat leeftijd betreft hoe ouder hoe minder slagings kans een poging heeft. Na je 35ste heb je veel minder kans als bijvoorbeeld rond je 25ste. Maar goed ik wordt deze week 31, ik heb hopelijk nog even.
Van de andere kant is er natuurlijk de vraag, wat als deze banenrecessie nu langer aanhoudt? Het is zeker ook niet de bedoeling (en te betalen) om voor een tweede kindje te gaan als manlief misschien voor een langere periode geen werk heeft.
Dus nu kunnen we alleen nog maar even afwachten...
