De Medische Malle Molen
Even terug naar het begin....
In April 2007 komen mijn man en ik tot het besluit dat we het maar eens gaan proberen. De pil wordt weggegooid en we gaan vol goede moed ''klussen''.
Nu dacht ik altijd wel dat het toch niet zo snel zou lukken bij ons want bij mijn ouders heeft het ook behoorlijk lang geduurd voordat ze zwanger raakten en ook omdat mijn man ooit een motorongeluk gehad heeft waardoor hij volgens zijn toenmalige doctoren mogelijk een kans had op verminderde vruchtbaarheid.
Als het naar een jaar nog niet lukt om op een natuurlijke manier zwanger te raken ga ik na de huisarts. Volgens de huisarts moesten we toch nog maar even proberen zonder medische stappen te ondernemen.
Door van allerlei omstandigheden enz. hebben we uiteindelijk nog 2 jaar gewacht voordat we weer hulp zochten bij de huisarts. (inmiddels wel een ander) Eindelijk werden we doorverwezen naar het ziekenhuis na veel testen, van ons bloed, zijn zaad, een HSG (Hysterosalpingogram het zichtbaar maken van de baarmoeder en eileiders door middel van een
röntgenfoto nadat contrastvloeistof in de baarmoederholte is ingebracht via de
baarmoedermond) en een samenleveingstest (de kwaliteit van het zaad eenmaal in de baarmoederhals) werd er besloten IUI (Intra Uteriene Inseminatie het inbrengen van het gewassen zaad in de baarmoeder) te proberen.
Ik moest zelf leren injecteren en dat vervolgens twee weken lang iedere dag doen om een eitje te rijpen. Op de dag van de IUI moest mijn man s'ochtends zijn zaad inleveren, dit werd vervolgens gewassen. Na het wassen (het zaad moet door een dikke vloeistof heen alleen de sterkste cellen overleven dat) van het zaad werd het bij mij d.m.v. een smal buigbaar buisje ingebracht. Dit was overigens heel snel gebeurd en ook pijnvrij, maar toen moesten we twee hele lange weken wachten voor ik mocht testen of het gelukt was.
Helaas het was niet gelukt en poging twee ging beginnen, weer waren we vol goede hoop maar ook deze poging mislukte evenals poging drie en vier. Na poging vier werd ons verteld dat ze in dat ziekenhuis niks meer voor ons konden doen we zouden voor IVF moeten gaan.
Onze keuze voor het ziekenhuis viel op het A.Z.M. in Maastricht. Na een intakegesprek in Maastricht kwamen we op de wachtlijst te staan, deze was negen maanden lang.
Na drie maanden kregen we telefoon we konden meteen van start bij mijn volgende cyclus omdat er veel mensen na België (geen wachtlijsten) gingen was de wachtlijst verkort.
Natuurlijk zeiden we ja en zo begon een nieuw avontuur.
Dit keer moest ik een maand lang medicijnen injecteren en nu moesten er zoveel mogelijk eitjes rijpen. Alles ging erg goed, er waren veel eitjes die groeiden en de dag van de punctie brak aan. Ik werd verdoofd met een giga naald in mijn bil (het zag er enger uit dan dat het voelde) en ik werd binnen een paar minuten erg ''high''. De punctie verliep goed, natuurlijk is het geen prettig gevoel maar het is goed te doen, zeker als je je bedenkt waarvoor je het allemaal doet. Van alle 17 eitjes die ze eerder geteld hadden waren er helaas maar 5 die goed genoeg waren.
We hoopten stiekem op meer zodat ze misschien nog wat konden invriezen, zodat als deze poging niet zou lukken we niet helemaal opnieuw moesten beginnen, want iedere punctie telt als een poging en niet iedere terugplaatsing.
De volgende dag werden we gebeld er hadden bevruchtingen plaats gevonden, ze konden me alleen niet vertellen hoeveel maar ik moest de volgende dag terug komen voor de terugplaatsing.
Eenmaal weer in het ziekenhuis aangekomen zeiden ze dat er twee eitjes bevrucht waren en dat ze die allebei zouden terugplaatsen. De terugplaatsing was goed verlopen en ik ging naar huis met twee bevruchte eicellen in mijn baarmoeder.
Op de terugweg moest ik wel even een traantje laten want er waren tenslotte maar twee bevruchtingen geweest en als deze poging zou mislukken moesten we weer helemaal opnieuw beginnen.
Twee weken later mocht ik testen... en eindelijk stonden er twee streepjes, ik was zwanger!!
