Nog steeds geen groei

Vanmiddag 30 September zijn we weer voor een fm naar het AZM gegaan. Ondanks de verhoogde fostimoninjecties is er geen groei meer. Alles lijkt vrij stil te staan behalve de grootste die is nog doorgegroeid en nu 25mm. Ik moet tot en met woensdag 150mg fostimon blijven doorspuiten evenals natuurlijk de decapeptyl.

Als er woensdag nog geen verdere groei te zien is, moeten we kijken wat de opties dan nog zijn maar zeer waarschijnlijk wordt deze poging dan gestopt.

Ik weet niet hoe het daarna verder zal gaan. Of we een nieuwe poging gaan doen en binnen welk tijdsbestek dat zou kunnen of dat we voorlopig helemaal geen poging meer doen, ik durf het je op dit moment niet te zeggen. We hebben nu natuurlijk best een onverwachte klap gekregen en moeten dit "even" verwerken.

Maar ondanks alles wat ik hierboven schrijf is er natuurlijk wel nog een kans dat deze poging gewoon door gaat en er verder helemaal niks aan de hand is. Dus lieve mensen fingerscrossed!!!

Groeistop?!

Vandaag 27 September

Vanmorgen zijn we weer in het ziekenhuis geweest. Tijdens de echo bleek dat de eiblaasjes een groeistop hebben. Alleen de grootste is nog iets gegroeid maar zoals ik al zei gaat die waarschijnlijk de punctie niet meer halen. Dus nu gaan we de medicatie verhogen i.p.v. 112mg Fostimon ga ik vanaf morgen 150 mg spuiten. Hopelijk brengt dit de groei van de overige eiblaasjes weer op gang!
Voorlopig is de punctie dus uitgesteld en weten we ook nog niet wanneer die gaat plaats vinden. Maandag gaan we weer en dan weten we meer. Dus nog ff afwachten....

Normaal functioneren!!!

Ik vind het vaak moeilijk om de mmm met leken te bespreken. Je krijgt vaak reacties als: owja dat heeft mijn tante ook maar bij hun.... Bla bla bla.

Ook merk ik in mijn omgeving dat mensen het echt niet begrijpen. Ze begrijpen niet dat het zoveel pijn kan doen. Dat je wereld op zijn kop staat. Er wordt van je verwacht dat je "normaal" functioneert. Hoe kun je nog "normaal" functioneren als je wereld alleen nog maar uit medicatie, ziekenhuizen bezoeken, hoop en angst bestaat en je ook nog eens last hebt van hormonen die niet eens echt van jezelf zijn, door je hele lijf gieren en je ernstige stemmingswisselingen geven.

Een aantal echo's

Woensdag 18 september

We stonden binnen 10 minuten weer buiten. Dit keer was onze arts alleen. We zijn meteen met de echo begonnen. Het baarmoederslijmvlies had een mooie dikte gekregen. Aan de rechterkant van de eierstokken was nog geen groei te zien in de follikels, maar aan de linkerkant was al een follikel met een diameter van 10 milimeter te zien. Vrijdag is onze volgende echo.

vrijdag 20 september.

Vandaag ging het al net zo snel als Woensdag. Toen we eenmaal bij de arts waren heeft ze gelijk de echo gemaakt. Er waren best wel wat follikels te zien maar aan de rechterkant was er nog geen echte goeie te zien. Aan de linkerkant waren er inmiddels 3 follikels met een afmeting van 11 milimeter.
volgende afspraak is Maandag alweer.

maandag 23 september

Vandaag hadden we een andere arts.  wel weer een vrouw, ook heel aardig en leuk. We hebben even de medicatie besproken en daarna meteen een echo gemaakt. Het baarmoederslijmvlies heeft een mooie dikte en in rechter eierstok waren nu 5 eiblaasjes gaan groeien ze zijn gemiddeld allemaal rond de 11 mm. In de linker eierstok zijn nog steeds drie eiblaasjes waarvan de grootste nu 14mm is. Woensdag hebben we de volgende echo.

Woensdag 25 September

Vandaag hadden we dezelfde arts als de vorige keer. Ik kon meteen in de beruchte stoel gaan zitten. Het baarmoederslijmvlies heeft wederom een mooie dikte en rechts waren er nog steeds vijf follikels die nu 10, 12, 14 en 16mm zijn. Aan de linkerkant is er een al goed doorgegroeid tot 17mm de andere twee zijn nog vrij klein en allebei 12mm. De grootste zal de punctie waarschijnlijk niet halen en al eerder springen. Hopelijk groeit de rest nog even door. Vrijdag hebben we weer de volgende echo en dan horen we ook wanneer de punctie zal zijn.

De eerste echo

Gisteren heb ik de eerste echo gehad. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Maastricht bij het AZM. Eenmaal op de IVF afdeling moesten we nog 20 minuutjes wachten voor dat we aan de beurt waren. We hadden dezelfde arts als die we de vorige keer ook hadden met zowel de punctie als de terugplaatsing. Ze is echt een leuke spontane vrouw waarbij ik me op mijn gemak voel. (En dat heb ik meestal niet snel met artsen) Hopelijk is dat misschien wel een goed voorteken. Er was dit keer ook een leerlingarts bij, een vriendelijke meid die verder helemaal niks zei en alleen maar mee keek.

Ze vroeg ons hoe het ging en of alles goed was gegaan met de medicatie tot nu toe. Daarna heeft ze een inwendige echo gemaakt, waar uit bleek dat alles prima in orde is, het baarmoederslijmvlies was mooi dun (zoals het op dit moment in mijn cyclus hoort te zijn) en de eitjes staan al in de rij. Zo waren er aan iedere kant ( iedere eierstok) een paar eitjes te zien op de echo. Dus we hebben groen licht gekregen om te starten met de fsh injecties, die de eigroei stimuleren. Vanaf morgen kan ik met die injecties beginnen. Volgende week woensdag hebben we weer de volgende echo om te kijken hoever de eicellen al gegroeid zijn. Vanaf dan zullen de echo's waarschijnlijk iedere twee tot drie dagen zijn.

Dus om het even kort samen te vatten:
Ik ben gestopt met de pil, ik moet nog steeds decapeptyl spuiten en vanaf morgen komen ook de FSH injecties daarbij.

De bijwerkingen:

De bijwerkingen lijken deze poging echt veel erger als de vorige poging. Zo heb ik last van hoofdpijn, af en toe wazig zicht, opvliegers, maar vooral heel veel last van moodswings.

Ik heb er over nagedacht of ik dit ook moest schrijven maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het er gewoon bij hoort. En het is wel zo eerlijk om ook echt alles te vertellen, wellicht heeft iemand er wat aan die op dit moment ook hier doorheen gaat. De mood swings zijn zo erg dat ik op momenten twijfel of dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt om weer te beginnen met IVF ICSI. Zo kan ik het ene moment euforisch zijn en binnen een kwartier ook weer deep down. Ik heb last van huilbuien en woede. Ik weet zelf hoe belachelijk het is dat mijn emoties zo snel kunnen veranderen en dat moet grotendeels gewoon van de medicatie komen. Natuurlijk is ook een groot stuk angst bij en heel veel druk. Maar ik word er zelf gek van.

Ook moet ik echt zeggen dat ik blij ben als dit deel achter de rug is. Als deze poging niet zou lukken en er ook geen cryo's zijn. (ingevroren embryo's) Dan weet ik niet of ik nog eens een volgende poging zou doen, ik zou in ieder geval minimaal één jaar wachten, want het valt me heel zwaar deze keer.

One week in...

Het is alweer een week geleden sinds ik ben begonnen met de hormoon injecties decapeptyl. Ik moet zeggen dat het injecteren me vrij makkelijk af gaat.

oefening baart kunst hè.

Het is wel zo dat sommige plekken toch altijd pijnlijker zijn als andere maar goed je kunt ook niet de hele tijd op de zelfde plek spuiten.

de bijwerkingen:
Opvliegers en mood swings