Gisteren heb ik de eerste echo gehad. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Maastricht bij het AZM. Eenmaal op de IVF afdeling moesten we nog 20 minuutjes wachten voor dat we aan de beurt waren. We hadden dezelfde arts als die we de vorige keer ook hadden met zowel de punctie als de terugplaatsing. Ze is echt een leuke spontane vrouw waarbij ik me op mijn gemak voel. (En dat heb ik meestal niet snel met artsen) Hopelijk is dat misschien wel een goed voorteken. Er was dit keer ook een leerlingarts bij, een vriendelijke meid die verder helemaal niks zei en alleen maar mee keek.
Ze vroeg ons hoe het ging en of alles goed was gegaan met de medicatie tot nu toe. Daarna heeft ze een inwendige echo gemaakt, waar uit bleek dat alles prima in orde is, het baarmoederslijmvlies was mooi dun (zoals het op dit moment in mijn cyclus hoort te zijn) en de eitjes staan al in de rij. Zo waren er aan iedere kant ( iedere eierstok) een paar eitjes te zien op de echo. Dus we hebben groen licht gekregen om te starten met de fsh injecties, die de eigroei stimuleren. Vanaf morgen kan ik met die injecties beginnen. Volgende week woensdag hebben we weer de volgende echo om te kijken hoever de eicellen al gegroeid zijn. Vanaf dan zullen de echo's waarschijnlijk iedere twee tot drie dagen zijn.
Dus om het even kort samen te vatten:
Ik ben gestopt met de pil, ik moet nog steeds decapeptyl spuiten en vanaf morgen komen ook de FSH injecties daarbij.
De bijwerkingen:
De bijwerkingen lijken deze poging echt veel erger als de vorige poging. Zo heb ik last van hoofdpijn, af en toe wazig zicht, opvliegers, maar vooral heel veel last van moodswings.
Ik heb er over nagedacht of ik dit ook moest schrijven maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het er gewoon bij hoort. En het is wel zo eerlijk om ook echt alles te vertellen, wellicht heeft iemand er wat aan die op dit moment ook hier doorheen gaat. De mood swings zijn zo erg dat ik op momenten twijfel of dat ik wel de juiste keuze heb gemaakt om weer te beginnen met IVF ICSI. Zo kan ik het ene moment euforisch zijn en binnen een kwartier ook weer deep down. Ik heb last van huilbuien en woede. Ik weet zelf hoe belachelijk het is dat mijn emoties zo snel kunnen veranderen en dat moet grotendeels gewoon van de medicatie komen. Natuurlijk is ook een groot stuk angst bij en heel veel druk. Maar ik word er zelf gek van.
Ook moet ik echt zeggen dat ik blij ben als dit deel achter de rug is. Als deze poging niet zou lukken en er ook geen cryo's zijn. (ingevroren embryo's) Dan weet ik niet of ik nog eens een volgende poging zou doen, ik zou in ieder geval minimaal één jaar wachten, want het valt me heel zwaar deze keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten